De Laatste Natie is een eerste klas roetsjbaan van een verhaal, buitengewoon soepel – maar allesbehalve lichtzinnig – opgeschreven door Karl Sallets, die al vanaf zijn twaalfde weet dat hij schrijver is en nu op zijn 64ste sensationeel debuteert.
Pers
‘Ontroerende vriendschap, onontkoombare liefde, onverbreekbare familiebanden, persoonlijke groei en… verraad.’
‘Met een bloedstollend einde als een perfecte storm. De oorlogsverhalen van toen grijpen je stuk voor stuk naar de strot, het is meer dan we in 2023 aankunnen.’
‘Hitsige, opwindende erotische scènes gecombineerd met levensleed en intrigerende dialogen.’
‘Fileert de donkere krochten van de menselijke ziel. Een inspirerende roman die je uit je stoel blaast en laat nadenken.’
‘Moge de 21ste eeuw in het teken van De Laatste Natie staan.’
De Laatste Natie
Karl Sallets
‘Hoe kan een volgende generatie toch steeds weer een droom nastreven temidden van wéér chaos, vernietiging en wreedheid?’
Emma de Aragón di Managas en haar geliefde Sus Jacobs besluiten het in verval geraakte kasteel van Emma’s familie om te vormen tot een kasteelrestaurant. Hun kans van slagen is verweven met het dagboek van Johanna de’ Medici uit 1555, een paar nepschilderijen (of zijn het echte?), de verstopte beentjes van Johannes van Ruusbroec ‘de Wonderbare’ en de oorlogswonden van de verschillende hoofdrolspelers Leon de Lansman, Diana van Dormaal, kolonel Sosobowski, Rosa Ayzikowitz, Justus Zichers en Philippe. De complexe verledens van deze mensen vinden hun brandpunt in het Slot van Karel V, keizer van het Roomse Rijk, koning van Spanje en heer der Nederlanden. Ongewild leidt een en ander tot het ontluiken van een nieuwe wereldorde.
Houdt de relatie van Emma en Sus stand wanneer demonen uit hun verleden de passie de kop indrukken? Wat is dat toch met die eeuwenoude kastanje-boom, wie kent het verleden van Leon en wat is de rol van de mysterieuze Kyoko? Bevrijdt Emma zich uit de ban van haar machtige familie? Wordt het Slot gered? Wie van de aanwezigen in de eetzaal overleeft zijn duistere vijanden?
Lezers aan het woord
‘800 bladzijden in vier dagen uitgelezen en direct weer overnieuw begonnen.’
‘Die donkere krochten hebben we allemaal… wat zou ik gedaan hebben, ging meermalen door mijn hoofd.’
‘Ik leefde mee met de totaal verschillende standpunten van de diverse hoofrolspelers, soms tot mijn eigen verrassing.’
‘Een rollercoaster, van erotiek naar verraad en van verfijnde smaak tot banale emoties.’
‘Oorlog, verraad, familiebanden, het greep me naar de strot, ik denk regelmatig aan wat ik heb gelezen.’
- Binding: Paperback, gelijmd
- Distributievorm: Softcover, e-boek
- Formaat: 150x230mm
- Aantal pagina’s: 840p
- Uitgeverij: Delaatstenatie
- ISBN: 978-90-833866-0-7
- Datum publicatie: Juni 2024
Over de auteur
Karl Sallets (1959) heeft zich naast zijn dagelijkse werk en activiteiten altijd al verdiept in de menselijke psyche. Sinds zijn twaalfde weet hij dat hij schrijver is. Maar het leven heeft hem pas op zijn 64ste vergund om te debuteren.
Contact met Karl Sallets: info@delaatstenatie.com
Quotes uit De Laatste Natie
‘Het is zinloos, Leon, niemand kan er iets aan doen. Er zijn altijd verschillende oorlogen aan de gang, met om de zoveel jaar een mondiaal conflict. En na elke wereldoorlog mekkeren de intelligentsia dat zo’n catastrofe nooit meer zal kunnen plaatsvinden, om tal van redenen; bijvoorbeeld dat de tijden veranderd zijn, of dat de bevolking zoiets nooit meer zal toestaan. Dat beweren ze trouwens ook telkens net vóór zo’n oorlog begint. Bizar eigenlijk. Maar wat wil je, als zelfs de slimsten onder ons al niet in de spiegel durven kijken.’
‘Henry Ford?’ spuwt Sus, ‘die heeft in 1938 de hoogste nazi-onderscheiding gekregen! Hij en Hitler hadden grote bewondering voor elkaar. Reeds in 1927 is er van Ford een antisemitisch boek verschenen, The International Jew. Zonder financiële steun van multinationals zou de groep rond Hitler een obscure privémilitie gebleven zijn. In het begin is de NSDAP slechts een samenraapsel van misnoegden en ex-militairen van de Eerste Wereldoorlog, maar op dat ogenblik hebben de meeste internationale consortia al filialen in Duitsland. Ze steunen Hitler met gigantische bedragen, omdat ze een Europese eenheidsmarkt willen. En of dat bereikt wordt via de politiek of via militair ingrijpen, maakt ze niks uit: geld is geld.’
Achteraf hebben we wel duizend redenen verzonnen. Maar waarom deserteerden we niet gewoon? Waarom gingen we zo bezeten door met doden en uitroeien? Met het “opvolgen van bevelen”? Misschien waren we uiteindelijk niet echt Joden aan het uitroeien… maar toch mensen. Zonder het onszelf toe te geven of zonder ons bloot te geven. Misschien ging het om het ultieme gevoel van dominantie van de omgeving. Almacht is verslavend, zelfs als je haar niet onder ogen ziet. Kwamen we daarom samen? Omdat we de almacht misten? We misten onze oorlogstijd ontzettend. Maar we hebben nooit benoemd waarom. Als we het verlies van onze almacht ten volle hadden laten doordringen, zou ons gemis, onze hunkering ernaar, ondraaglijk zijn geweest. Misschien is Dieter helemaal geen neurochirurg geworden vanuit zijn zoektocht naar rechtvaardiging, om alsnog een verschil te vinden tussen mensenrassen, maar gewoon omdat hij het “god-zijn” miste. Hij wilde zich opnieuw bovenaan de voedselketen voelen. Elke chirurg, iederéén aan de top, zou elke dag in de spiegel moeten kijken. Misschien is een “sociaal mens” gewoon een psychopaat met al zijn mechanismen van zelfverloochening intact. Al worden we allemaal boeddhistische monniken, dat verandert geen moer aan onze genen.
‘Ik weet het!’ zegt Judith. ‘In plaats van Agnus Dei noemen we het Agnus divinus, met kleine letter: goddelijk lam. Dan slaat divinus op de smaak van ons lam, en niet op God.’ Vervolgens houdt ze zelfingenomen het zwaard boven de slagroom. Emma wil het wapen terugnemen, maar Judith laat de kling op de bruidstaart zakken. ‘En deze zetten we ook op het menu.’
‘Ik ben met verschillende psychiaters gaan praten, maar die proberen je te begrijpen vanuit hun perspectief, met hun eigen gevoelens intact – het is onbegonnen werk. Ik probeerde zelfs te haten om toch maar iets te voelen. Maar zelfs haat was betekenisloos.’
De deken hangt over zijn schouders, hij houdt de uiteinden samen voor zijn borstkas. Hij volgt haar blik omlaag naar zijn klokkenspel en grijnst.
‘Is het voorkomen van de volgende wereldoorlog niet wat veel verantwoordelijkheid voor één persoon?’ vraagt ze. ‘Iemand die het zich ook nog eens persoonlijk lijkt aan te trekken?’
‘Slechts af en toe ziet een witte raaf de waarheid onder ogen: zowel slachtoffer als beul zijn prooi van dezelfde machinatie, van een groepsdynamiek die alle cultuur vernietigt, de mens ontmenselijkt. Slechts één bevlogen individu was nodig om dat macabere gedrag aan te sturen. Dat houdt mij al vijftien jaar wakker.’
Hij bijt weer zachtig in haar hals. Een gevoel kruipt tussen haar dijen. Zijn warme adem zoekt haar kin en haar gelaat, gretig pakken zijn lippen haar mond, hij verslindt haar… en zij hem. Erotische koorts stuwt haar handen. Ze trekt zijn hemd uit de broekband en klauwt eronder, over zijn torso. Met haar nagels in zijn rug trekt ze hem tegen zich aan. ‘Ah…’ bromt hij als zijn rugspieren opspannen. Plots grijpt hij haar billen. Zijn handen volgen het satijn langs achter tussen haar benen. “Nooit bij een eerste date” sneuvelt. Ze pakt zijn gesp en zijn gulp… zijn hand gaat onder haar jurk. Terwijl hij haar kust, strelen zijn vingers haar slipje. De zijde wordt nat en zuigt zich als een tweede huid om haar lippen, waardoor zijn aanrakingen heel intiem worden. Ze sluit haar ogen. Een andere hand grijpt achter haar nek en ze zoenen heel erg innig nu… ze graait in zijn boxer, hij gromt. Ze wil zijn shorts omlaag doen, en hij haar natte slipje… ze verliezen hun evenwicht… lachen erom.